براي اطلاعات بيشتر دراين‌باره کادر «مجازي‌سازي در مقايسه با استفاده از چند Instance پايگاه‌داده» را مشاهده‌کنيد)، سازمان‌ها مي‌توانند با استفاده از فرآيند يكپارچه‌سازي سرورها، بار كاري چندين سرور فيزيكي را روي يك سرور پرقدرت انتقال دهند، به اين ترتيب كه باركاري هر سرور روي يك ماشين مجازي مجزا ريخته ‌مي‌شود. اين كار باعث افزايش ميزان استفاده از سرور و ROI مي‌شود،‌ كه مسئله بسيار مهمي است، زيرا سرورهاي پرقدرت و چندهسته‌اي كه در حال حاضر در بازار ارائه مي‌شوند، به طور معمول كمتر از توان واقعي خود مورد بهره‌برداري قرار مي‌گيرند.

يكپارچه‌سازي سرورها، شركت‌ها را قادر مي‌سازد تا از مزيت‌هاي اين پتانسيل بدون استفاده بهره‌برداري كنند. همچنين اين فرآيند، مديريت سيستم‌ها را از طريق كم‌كردن تعداد سرورهايي كه بايد مديريت شوند، بهبود مي‌بخشد. از آنجا كه مجازي‌سازي سيستم‌عامل سرور را به صورت انتزاعي و مستقل از سخت‌افزار لايه زيرين فراهم مي‌كند، در نتيجه انعطاف‌پذيري سيستم در فرآيندهاي تهيه Backup يا احياي سيستم افزايش مي‌يابد. به‌عنوان مثال، مشكلات سخت‌افزاري براي SQL Server، كه روي آن سخت‌افزار قرار‌دارد، به اين معنا است كه شما به يك سيستم ثانويه براي تهيه نسخه پشتيبان نياز داريد، بعضي از سازمان‌ها از فرآيند كلاسترينگ براي مقابله با مشكلات احتمالي در سطح سخت‌افزار استفاده مي‌كنند، اما رفع خطا به اين روش تنها به ازاي مهم‌ترين سرورهاي سازمان امكان‌پذير است. در مورد بيشتر سرورها، رفع خطاي سخت‌افزاري به معناي جايگزين كردن آن سرور است، به اين ترتيب كه از سيستم اصلي يك Image تهيه كرده و آخرين نسخه پشتيبان تهيه‌شده را روي سرور جايگزين بازگردانيد و مي‌دانيم كه اين كار در خوشبينانه‌ترين حالت به چندين ساعت زمان نياز دارد.

فناوري‌هاي مجازي‌سازي مي‌توانند با استفاده از كپي ماشين‌مجازي و انتقال آنلاين و سريع آن روي يك سرور ديگر، فرآيند احياي سرور را چندين برابر سريع‌تر كنند، فرآيندي كه به جاي چند ساعت، در عرض چند ثانيه انجام مي‌شود. علاوه‌براين، چنين انتقال سريع و زنده‌اي (كه در Windows Serve 2008R2 قابل انجام است)، كسب‌وكارها را قادر مي‌سازد تا سناريوي زمان غيرفعال‌بودن سرويس‌هاي خود را از قبل مشخص‌كرده و كارها را به صورت برنامه‌ريزي‌شده انجام دهند، به نحوي كه فرآيند ارائه خدمات به كاربر نهايي بدون وقفه يا با كمترين وقفه صورت پذيرد. يكي ديگر از كاربردهاي معمول براي مجازي‌سازي، استفاده از آن براي سرورهاي آزمايشي است. همچنين مي‌توانيد از مجازي‌سازي براي سرورهاي مرحله گذر استفاده‌كنيد كه معمولاً براي بررسي تغييرات در برنامه‌ها و آزمايش سيستم‌ها قبل از اعمال آن‌ها در محيط واقعي، استفاده مي‌شوند. به دليل ناشناخته‌بودن منافع ناشي از مجازي‌سازي، بسياري از سازمان‌هايي كه از SQL Server استفاده مي‌كنند، به سختي حاضر مي‌شوند تا سرورهاي پايگاه‌داده را در محيط مجازي استفاده كنند. نکته منفي در استفاده از مجازي‌سازي كاهش كارايي سيستم است. بسياري از سازمان‌ها نگرانند كه اجراي پايگاه‌داده SQL Server روي ماشين‌مجازي ممكن است كارايي را تا جايي كاهش دهد كه نيازهاي كاربران آن‌ها برآورده نشود. اما اين امر زماني تحقق پيدا مي‌کرد كه مجازي‌سازي در آغاز راه بود. محصولات نسل دوم مجازي‌سازي كه بر اساس فناوري Hypervisor ارائه مي‌شوند نظير Microsoft Hyper-V و VMWare ESX Server، به‌صورت موفقيت‌آميز در بسياري از سايت‌هاي عملياتي مورد استفاده قرار گرفته و محيط مجازي روي آن‌ها پياده‌سازي شده است.

به علاوه بسياري از متخصصان به اشتباه تصور مي‌كنند كه مايكروسافت از سرورهاي SQL Server كه در محيط مجازي اجرا شده‌باشد، پشتيباني نمي‌كند. اين مسئله در زمان استفاده از SQL Server 2005 و ابزارهاي مجازي نسل قبل نظير Virtual Server 2005 برقرار بود، اما همه چيز با ارائه پلتفرم مجازي‌سازي Hyper-V و SQL Server 2008 تغييركرده‌است. مايكروسافت از پايگاه‌داده SQL Server كه روي Hyper-V، ESX Server يا بقيه پلتفرم‌هاي مجازي‌سازي داراي تأييدنامه SVVP (سرنامMicrosoft Server Virtualization Validation Program) اجراشود، پشتيباني مي‌كند. البته، اعطاي مجوز براي اجراي SQL Server روي ماشين‌هاي مجازي كمي‌گيج‌کننده است. اما در صورت استفاده از نسخه مناسب Windows Server و SQL Server دريافت مجوز مي‌تواند منافع بسيار زيادي ايجاد كند. براي کسب اطلاعات بيشتر درباره اعطاي مجوز براي اجراي SQL Server روي ماشين مجازي نيز کادر «مجوزدهي به ويندوز و SQL Server در محيط مجازي» را مشاهده کنيد.

مجازي‌سازي در مقايسه با استفاده از چند Instance پايگاه‌داده
براي يكپارچه‌سازي پايگاه‌داده SQL Server دو روش وجود دارد، يكپارچه‌سازي با استفاده از مجازي‌سازي و يكپارچه‌سازي با استفاده از چند Instance پايگاه‌داده روي يك ماشين. در نخستين نگاه، ممكن است اين دو روش شبيه هم باشند اما، بين آن‌ها دو تفاوت‌ اساسي وجود دارد.



داشتن چندين Instance از زمان SQLServer 2000 پشتيباني مي‌شود و نسخه‌هاي Express و Workgroup از حداكثر شانزده عدد Instance همزمان پشتيباني مي‌كنند، در حالي‌كه نسخه Web و Enterprise از حداكثر پنجاه Instance پشتيباني مي‌كرد. پشتيباني از چندين Instance به آن معنا است كه چندين كپي يا Instance از SQL Server روي يك سيستم‌عامل نصب مي‌شود. مي‌توانيد ساختار و نمودار گرافيكي الگوي فوق را در شکل A مشاهده كنيد. مجازي‌سازي كاملاً متفاوت است. در اين حالت هر ماشين مجازي سخت‌افزار و سيستم‌عامل مجازي خود را در اختيار دارد و SQLServer روي سيستم مهمان نصب مي‌شود. مجازي‌سازي به شما امكان مي‌دهد تا نگارش‌هاي مختلف سيستم‌عامل ميزبان را روي ماشين‌هاي مجازي مختلف نصب كنيد. همچنين مي‌توانيد در هر ماشين‌مجازي، از نسخه‌هاي مختلف SQL Server يا ساير برنامه‌ها استفاده كنيد. ساختار و نمودار گرافيكي اين روش در شکل زير ارائه شده‌است.



روش اول، يعني استفاده از چندين Instance كارايي بيشتري دارد، اما مجازي‌سازي به واسطه‌ آن‌كه امكان جابه‌جايي ماشين‌هاي مجازي بين ميزبان‌هاي مختلف را فراهم مي‌كند، از انعطاف‌پذيري و دسترسي‌پذيري بيشتري برخوردار است. شايان ذكر است كه تركيب روش استفاده از چند Instance و مجازي‌سازي ممكن است. شما مي‌توانيد چندين Instance از SQLServer را روي يك ماشين‌مجازي اجرا كنيد.

بهينه‌سازي سرعت I/O در ماشين‌هاي مجازي

مهم‌ترين نگراني در اجراي SQL Server روي ماشين‌هاي مجازي، به كارايي اين‌گونه ماشين‌ها مربوط است. نقطه‌ضعف و عامل اصلي كاهش كارايي در بيشتر سرورهاي پايگاه‌داده، به سرعت I/O مربوط مي‌شود، نه سرعت پردازش. اين مسئله به ويژه زماني كه SQL Server روي ماشين مجازي اجرا شود، به خوبي مشهود است. رعايت چند نكته براي بهبود كارايي I/O يكي از مهم‌ترين فاكتورها براي تنظيم بهينه SQL Server در ماشين‌هاي مجازي است. نخستين نكته، انتخاب نوع مناسب هاردديسک مجازي يا VHD (سرنام Virtual Hard Disk) در نصب پايگاه‌داده SQLServer است. Hyper-V از انواع VHDهاي زير پشتيباني مي‌كند:

VHD پويا: فضاي واقعي اشغال شده در اين نوع VHD تنها به اندازه فضاي مورد نياز است و به موازات نياز به فضاي بيشتر اندازه آن گسترش مي‌يابد.
VHD با اندازه ثابت: هنگام ايجاد VHD همه فضاي معرفي شده براي آن يكجا اشغال مي‌شود.
VHD نوع Pass-though: اين نوع VHDها به‌طورمستقيم از فضا و هاردديسک واقعي سيستم ميزبان استفاده مي‌كنند.


به‌طور معمول، VHD از نوع پويا مناسب‌ترين گزينه براي محيط‌هاي آزمايشي است، زيرا فضاي اشغال شده توسط ماشين‌مجازي روي ديسك ماشين ميزبان كاهش مي‌يابد. درباره سيستم‌هايي كه قرار است بار كاري SQLServer را در محيط‌هاي كاري واقعي برعهده‌گيرند، VHD نوع اندازه ثابت يا pass-through بهترين گزينه است. اين دو نوع VHD كارايي بهتري دارند، زيرا مشكلات مربوط به كارايي كه در VHDهاي نوع پويا مرسوم است در آن‌ها مشاهده نمي‌شود. گروهي از مايكروسافت با نام SQLCAT (سرنام SQL Server Customer Advisory Team)، به بررسي دقيق پايگاه‌داده SQL Server 2008 روي ماشين مجازي Hyper-V پرداختند. اين گروه چندين پيشنهاد براي افزايش كارايي ارائه داده كه يكي از آن‌ها استفاده از ديسك‌هاي pass-through براي رسيدن به حداكثر كارايي هنگام استفاده از Hyper-V است (براي مشاهده گزارش كامل گروه SQLCAT به آدرسhttp://tinyurl.com/d73l9z مراجعه كنيد).



ابزار جديد Hyper-V براي ايجاد ماشين مجازي جديد و ديسك‌ سخت‌مجازي جديد به شما اجازه ايجاد ديسك‌هاي pass-through را نمي‌دهد. براي ايجاد هاردديسک از نوع pass-through به سراغ ابزار Hyper-V Manager رفته و ماشين مجازي را كه مي‌خواهيد تنظيمات آن‌را تغيير داده و در آن از ديسك pass-through استفاده كنيد، انتخاب کرده، سپس هاردديسك مجازي مورد نظر را انتخاب كنيد، از ميان گزينه‌هاي موجود، گزينه Physical hard disk را انتخاب كرده و سپس هاردديسکي را كه مي‌خواهيد به روش pass-through در اختيار ماشين مجازي باشد، انتخاب كنيد. ديسك فيزيكي مورد نظر مي‌تواند يك هاردديسک محلي يا ديسك از نوع SAN باشد[هاردديسک ايجاد شده روي رسانه‌هاي ذخيره‌سازي از نوع Storage كه از طريق كابل فيبر نوري به سرور متصل شده و همانند يك هاردديسک در اختيار سرور ميزبان هستند. معمولاً سرعت دسترسي به داده در اين نوع ديسك‌ها بسيار بيشتر از سرعت دسترسي به داده موجود در ديسك‌هاي محلي سرورها است] بايد هاردديسك در وضعيت آفلاين باشد تا بتوانيد آن‌را در منوي پايين‌افتادني مشاهده كرده و به عنوان ديسك pass-through انتخاب كنيد. در شکل 1 نحوه تنظيم ماشين‌مجازي Hyper-V را براي استفاده از ديسك‌هاي VHD نوع pass-through مشاهده مي‌كنيد.

به اين ترتيب، كارايي واقعي در لايه I/O كاملاً به زير سيستم‌ ذخيره‌سازي شما وابسته مي‌شود، اما در شرايط مساوي، ديسك‌هاي نوعpass-through از ساير روش‌ها كارايي بيشتري دارند، اگرچه كارايي و انعطاف‌پذيري آن‌ها در مقايسه با VHDهاي نوع ثابت كمتر است و نمي‌توان آن‌ها را بين سيستم‌ها جابه‌جا كرد. VHDهاي نوع ثابت كارايي خيلي خوبي دارند و براي پايگاه‌داده بيشتر سرورهاي SQL Server گزينه مناسبي به شمار مي‌روند. نوع رسانه مورد استفاده به عنوان ميزبان VHD بسيار تأثيرگذار است. استفاده از هاردديسک با قابليت دسترسي از چندين مسير كه روي رسانه‌ذخيره‌سازي نوع SAN تنظيم شده‌باشد و ايجاد VHD روي آن بيشترين كارايي را ايجاد مي‌كند. رسانه‌هاي نوع SAN بسيار انعطاف‌پذير هستند و به شما امكان مي‌دهند تا I/O را روي چندين درايو پخش كنيد.


اختصاص پردازنده‌هاي مجازي

بعد از I/O، به‌احتمال پردازنده‌هاي مجازي مهم‌ترين عامل كارايي ماشين‌هاي مجازي هستند. اختصاص تعداد پردازنده‌هاي مجازي به سرورمجازي SQL Server در ماشين‌هاي ميزبان كه تعداد پردازنده‌هاي آن چهار عدد يا كمتر باشد، كار آساني است. Hyper-V از چهار پردازنده مجازي به ازاي هر ماشين‌مجازي پشتيباني مي‌كند. براي اختصاص چندين پردازنده مجازي به ماشين‌مجازي، ابزار Hyper-V Manager را اجرا كرده و روي ماشين‌مجازي مورد نظر، راست‌كليك كرده و گزينه Settings را انتخاب كرده و Processor را انتخاب كنيد. سپس مطابق شکل 2 در منوي پايين‌افتادني Number of logical processors تعداد پردازنده‌هاي مجازي مورد استفاده توسط سيستم را انتخاب كنيد. توجه داشته‌باشيد كه حداكثر تعداد پردازنده‌مجازي قابل اختصاص به هر ماشين‌مجازي برابر با تعداد هسته‌هاي فيزيكي در پردازنده سيستم ميزبان است. به‌عنوان مثال، اگر يك سيستم چهار هسته داريد، نمي‌توانيد بيش از چهار پردازنده مجازي را به ازاي هر VM تعيين كنيد.

درباره محيط يكپارچه‌سازي سرورها، بايد مطمئن شويد كه ميزبان مجازي‌سازي، قدرت پردازش كافي را براي پاسخ‌گويي به همه ماشين‌هاي مجازي دارد. براي محاسبه توان پردازشي مورد نياز براي ميزبان Hyper-V از فرمول زير استفاده كنيد:

CPU Cores × CPU Speed × CPU Utilization = Total CPU
تعداد هسته‌هاي پردازنده × سرعت پردازنده × ميزان استفاده از پردازنده = كل توان پردازنده

تعداد هسته‌هاي پردازنده: عبارت است از تعداد پردازنده‌هاي ماشين واقعي، كه قرار است به عنوان ميزبان مجازي‌سازي استفاده شود.
سرعت پردازنده: عبارت است از سرعت پردازنده.
ميزان استفاده: عبارت است از ميانگين استفاده از آن پردازنده.


شما بايد اين محاسبات را به ازاي همه سرورهايي كه به عنوان ميزبان Hyper-V عمل خواهند كرد، انجام دهيد. سپس بايد مقدار مربوط به كل توان پردازنده‌ها را با هم جمع كنيد تا تخمين كلي از ميزان نياز به پردازنده در همه ماشين‌مجازي را به دست آوريد. اين كار به طور خلاصه در فرمول زير بيان مي‌شود:

Sum(Total CPU) = Overall CPU


هرچند نيازمندي‌هاي خاص هر سيستم، متفاوت از سيستم ديگر است، اما قاعده كلي به اين صورت است كه شما بايد 25 درصد از توان پردازشي سيستم ميزبان را به عنوان توان ذخيره ناديده بگيريد. در حالت ايده‌ال بايد سعي كنيد تا نگاشت يك‌به‌يك بين پردازنده‌اي مجازي و هسته‌هاي فيزيكي ايجاد شود، هرچند در بيشتر محيط‌هاي يكپارچه‌سازي پردازنده‌ها، اين نسبت رقم بزرگ‌تري است. آنچه كه بايد به خاطر داشته‌باشيد، اين است كه افزودن پردازنده‌هاي مجازي به ماشين مجازي به معناي افزايش كارايي به نسبت تعداد پردازنده افزوده شده، نخواهد بود. يعني افزودن دومين پردازنده مجازي به معناي دوبرابر شدن كارايي ماشين‌مجازي نيست و به احتمال زياد افزايش كارايي با ضريب فوق قابل مقايسه نخواهد بود. به گفته برخي از کارشناسان، ميزان كارايي به ازاي هر پردازنده مجازي حدود ده تا پانزده درصد افزايش مي‌يابد.

محاسبه حافظه مورد نياز براي ماشين‌مجازي

براي تخمين حافظه مورد نياز پايگاه‌داده SQL Server روي ماشين‌مجازي، كافي است تا يك ماشين مجازي ايجاد كنيد كه حافظه اختصاص‌يافته به آن به اندازه ميزان پيش‌فرضي باشد كه توسط Hyper-V اختصاص مي‌يابد. اگر ميزبان از لحاظ ميزان حافظه با محدوديت مواجه است، اكنون زمان آن فرارسيده كه حافظه ماشين‌ميزبان را افزايش دهيد.

Hyper-V به ازاي هر ماشين‌مجازي تا 64 گيگابايت را پشتيباني مي‌كند و ماشين ميزبان نيز تا يك ترابايت حافظه فيزيكي را پشتيباني مي‌كند. براي آن‌كه بتوانيد از مزيت حافظه بيش از چهارگيگابايت در ماشين‌مجازي استفاده كنيد، سيستم‌عامل ماشين مجازي بايد از نوع 64 بيت باشد. بايد توجه داشته‌باشيد كه جمع حافظه اختصاص‌يافته به ماشين‌هاي مجازي نمي‌تواند بيشتر از حافظه فيزيكي موجود در ميزبان Hyper-V باشد. به‌عنوان مثال، يك ميزبان Hyper-V با 32 گيگابايت حافظه نمي‌تواند از پنج ماشين مجازي با حافظه هشت گيگابايت پشتيباني كند.



براي محاسبه نيازمندي‌هاي Hyper-V به حافظه بايد علاوه بر حافظه اختصاص‌يافته به هر ماشين مجازي، 32 مگابايت حافظه سربار اضافه را به ازاي آن ماشين در نظر بگيريد. به علاوه بايد مقداري از حافظه را براي استفاده خود ميزبان ناديده بگيريد. به طور كلي 512 مگابايت رم براي Hyper-V كافي است. خود Hypervisor به سيصد مگابايت حافظه نياز دارد. بنابراين، ميزان حافظه مورد نياز در ماشين ميزبان را از فرمول زير محاسبه كنيد:
Sum(VM RAM + 32MB) + 512MB + 300MB



براي محاسبه حافظه ميزبان Hyper-V مي‌توانيد به يك سند Excel در آدرس http://tinyurl.com/yegt3rq مراجعه كنيد. يك نكته مفيد درباره حافظه اين است كه افزودن حافظه به ماشين مجازي مي‌تواند كارايي I/O را نيز افزايش دهد، زيرا SQL Server مي‌تواند از حافظه اضافي براي ذخيره يا به اصطلاح Caching نتايج استفاده كند و از ميزان مراجعه به ديسك مي‌کاهد.

استفاده از ابزارهاي شبكه Hyper-V از نوع تركيبي

يكي ديگر از تنظيم‌هاي مؤلفه‌ها كه در ماشين‌هاي Hyper-V تأثير زيادي در كارايي سيستم دارد، كنترل و اطمينان از اين موضوع است كه ماشين مجازي مورد استفاده به عنوان سرور SQL Server از ابزارهاي جديد شبكه از نوع تركيبي كه به‌تازگي به Hyper-V افزوده شده‌است، استفاده مي‌كنند. ابزارهاي شبكه از نوع تركيبي، به طور كامل از معماري باس يا مسير ارتباطي پر سرعت در Hyper-V استفاده مي‌كنند. در مجازي‌سازي SQL Server اين‌ موضوع که ماشين مجازي از مبدل شبكه جديد از نوع تركيبي استفاده كند، اهميت دارد. برنامه‌هاي راه‌انداز كارت شبكه از نوع سنتي در Hyper-V هنوز ارائه مي‌شوند تا سازگاري با سيستم‌عامل‌هاي قديمي حفظ شود، اما اين برنامه‌ها از طريق رشته‌هايي در مسير مرجع پردازش مي‌شوند و در مقايسه با ابزارهاي شبكه تركيبي كه جديدتر هستند، كارايي مناسبي ندارند. برنامه‌هاي راه‌انداز براي ابزارهاي شبكه تركيبي جديد، قسمتي از Windows Server 2008 و Windows‌ Server 2008 R2 به شمار مي‌آيند. اگر شما آن‌ها را به عنوان سيستم‌عامل مهمان روي ماشين مجازي نصب كنيد، در اين صورت برنامه‌هاي راه‌انداز سخت‌افزارها از نوع تركيبي در اختيار شما قرار مي‌گيرد. اما برنامه‌راه‌انداز تركيبي در Windows Server 2003 يا نسخه‌هاي قبل از آن وجود ندارد. اگر شما در حال استفاده از Windows Server 2008 به عنوان سيستم‌عامل مهمان هستيد، بايد مؤلفه‌هاي يكپارچه‌سازي Hyper-V يا
Hyper-V Integration Component را نصب كنيد. مؤلفه‌هاي فوق شامل ابزار شبكه تركيبي بوده و همچنين پشتيباني بهتري را براي ماوس و ويديو ارائه داده و در نهايت همزمان‌سازي زمان ميزبان را پشتيباني مي‌كند. شما مي‌توانيد با مراجعه به قسمتDevice Manager در VM درباره تركيبي بودن كارت شبكه اطمينان حاصل كنيد. براي اين‌كار در پنجره فوق شاخه Network adapters را گسترش داده و بررسي كنيد كه زيرشاخهMicrosoft VMBus Network Adapter مقداري مشابه با شکل 3 داشته‌باشد. براي نصب Integration Components، ابزار Hyper-V Manager را اجرا كرده و روي VM راست‌كليك کرده و Connect را انتخاب كنيد. در Virtual Machine Console به ترتيب Action و سپس Insert Integration Services Setup Disk را انتخاب كنيد. سپس در تمام پنجره‌هاي بعدي نصب دكمه Next را انتخاب كنيد.



محاسبه ظرفيت قابل دسترس كارت‌شبكه

ظرفيت قابل دسترس كارت شبكه، يكي از مهم‌ترين فاكتورهايي است كه هنگام يكپارچه‌سازي سرورها، به آساني ناديده گرفته مي‌شود. وقتي شما چندين سرور فيزيكي SQL Server را روي يك سرور يكپارچه‌سازي مي‌كنيد، در عمل همه بار شبكه را از روي چندين سرور به يك سرور انتقال مي‌دهيد، يعني ترافيكي كه قبلاً از طريق چندين سرور و NI ها مديريت مي‌شد، اكنون از طريق تعداد كمي NIC كه روي سيستم Hyper-V قرار دارد، مديريت مي‌شود. براي محاسبه ظرفيت شبكه مورد نياز از فرمول زير استفاده كنيد:

NIC Requirement = VM NICs × NIC Speed × NIC Utilization


در اين فرمول VM NICها عبارتند از تعداد ماشين‌هاي مجازي كه روي ميزبان، فعال خواهند شد،NIC Speed عبارت است از سرعت كارت NIC و NIC Utilization عبارت است از متوسط بار شبكه به ازاي آن كارت‌هاي NIC.

براي محاسبه كل ظرفيت ميزبان، تعداد كارت‌هاي NIC در تمام ميزبان‌ها را در سرعت آن‌ها ضرب كنيد:

Number of NICs × NIC speed = Total NIC Capacity

اگر شما كل ظرفيت NIC را به NIC Requirement تقسيم كنيد، مي‌توانيد تعداد تقريبي كارت شبكه مورد نياز را در Hyper-V تخمين بزنيد. در حالت ايده‌ال، بهتر است به هر ماشين مجازي، يك NIC مجزا اختصاص دهيد.

در اين مورد نيز بهتر است كه يك كارت شبكه را براي مديريت Hyper-V ميزبان در نظر بگيريد. براي امنيت بيشتر NIC اختصاص يافته را براي مديريت به يك شبكه مجزا متصل كرده و آن‌را مجزا از NICهاي مورد استفاده در ماشين‌هاي مجازي مشاهده كنيد.

اگر با ESX Server آشنا باشيد، قابليت NIC Teaming براي شما جذاب خواهد بود. NIC Teaming يك ويژگي جديد است كه به شما اجازه مي‌دهد تا چندين كارت شبكه را با يكديگر تركيب كنيد. هرچند در Hyper-V اين ويژگي وجود ندارد، اما مي‌توانيد با استفاده از NIC مناسب اين قابليت را در سطح سخت‌افزار داشته‌باشيد.

مجوزدهي به ويندوز و SQL Server در محيط مجازي

مجوزدهي به محصولات مايكروسافت يك مسئله پيچيده است و مجازي‌سازي نيز اين كار را تا حدي پيچيده‌تر كرده‌است. به‌طوركلي، در قوانين مجوزدهي مي‌توان هر ماشين مجازي را همانند يك سرور فيزيكي در نظر گرفت كه البته استثناهايي نيز وجود دارد. بايد براي اجراي OS روي ماشين مجازي و همچنين نرم‌افزارهاي آن نظير SQL Server مجوز خاص تهيه كرد. اين استثنا درباره نسخه‌هاي Windows Server 2008 برقرار نيست و اين نسخه‌ها اجازه اجراي چندين Instance را بدون مجوز اضافه فراهم مي‌كنند كه جزئيات آن به شرح زير است:

- نسخه استاندارد اجازه يك Instance مجازي را بدون مجوز جديد ارائه مي‌دهد.
- تعداد ماشين‌هاي مجازي بدون نياز به مجوز در نسخه Enterprise چهار عدد است.
- در نسخه Data Center مي‌توان تعداد نامحدودي ماشين مجازي را بدون مجوز جديد ايجاد كرد.

درباره SQL Server بدون توجه به فناوري مجازي‌سازي سه حالت اعطاي مجوز وجود دارد:
- به ازاي هر سرور و به ازاي هر ابزار كلاينت
- به ازاي هر سرور و به ازاي هر كاربر
- به ازاي هر پردازنده


دريافت مجوز به ازاي هر سرور بر ماشين‌هاي مجازي بهترين انتخاب است. هر ماشين‌مجازي كه SQL Server روي آن اجرا شود، به يك مجوز سرور نياز دارد. مجوزها به ازاي ابزارهاي سمت كلاينت يا كاربران در نصب ماشين‌مجازي همانند حالتي است كه از سرورهاي فيزيكي استفاده مي‌شود.

هنگامي كه در ماشين‌مجازي از روش اعطاي مجوز به ازاي هر پردازنده استفاده شود، شما بايد پردازنده‌هاي مجازي را در نظر بگيريد نه پردازنده‌هاي فيزيكي ماشين ميزبان را. البته، در صورت استفاده از SQL Server 2008 Enterprise Edition، شرايط ديگري برقرار مي‌شود. اگر در اين نسخه از گزينه «به ازاي هر پردازنده» استفاده كرده و به ازاي همه پردازنده‌هاي سيستم ميزبان مجوز بگيريد، در اين صورت مي‌توانيد تعداد نامحدودي Instance از SQL Server را بدون مجوز و هزينه بيشتر روي ماشين‌هاي مجازي اجرا كنيد. براي اطلاعات بيشتر درباره مجوزدهي به نسخه فوق از SQL Server 2008 به آدرس زير مراجعه كنيد:

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: